Oorslogsvoering wordt voornamelijk gedaan door schutters te paard en te voet. Daarnaast wordt de speer veel gebruikt door de ashigaru (voetsoldaten). Hoog geplaatste samoerai dragen een tachi (een lang gekromd zwaard die met de scherp naar benedem wordt gedragen). Voet soldaten droegen soms uchigatana of tsubagatana. Deze uchigatana waren bedoeld om met een hand te trekken en gebruiken.
Later dragen hooggeplaatste samoerai ook uchigatana als tweede zwaard naast hun tachi.
Scholen voor krijgskunsten worden in deze periode voor het eerst geformaliseerd. Deze scholen zijn:
- Chujō-ryū
- Kukishin-ryū
- Nen-ryū
Muromachi periode en Azuchi-momoyama periode 1336 – 1603
De laatste jaren van deze periode staan bekend als de Sengoku periode, waarin van 1467 tot 1603 in Japan veel oorlog was tussen alle regionale heersers.
Vanwege deze oorlogen zijn er veel scholen uit deze periode (zoals Tenshin Shōden Katori Shintō ryū) die zich richten op geharnaste gevechten en meerdere wapenkunsten.
Edo periode 1603 – 1868
De Tokugawa-familie regeert Japan in relatieve vrede voor meer dan 250 jaar. Japan sluit zich in deze periode af van de rest van de wereld.
In deze periode is er minder oorlog en kunnen samoerai hun krijgskunsten voor meer dan alleen gewapend conflict gebruiken. Samoerai verdiepen zich in andere kunsten zoals kalligrafie en thee. Scholen (zoals Niten Ichi ryū en Mugai ryū) die zich enkel specialiseren op een wapen (voornamelijk het gebruik van een katana) en meer richten op gewapend conflict zonder harnas worden steeds voorkomender.
Naast gevechtseffectiviteit wordt bij sommige scholen ook aandacht gegeven aan psychische en spirituele ontwikkeling door middel van krijgskunsten.
In 1868 eindige het tijdperk van samoerai met de Meiji restauratie en moderniseert Japan. Scholen na deze periode worden geen koryū (oude scholen) meer genoemd, maar zijn gendai (moderne) scholen. Scholen die nieuw ontstaan (maar ook bestaande scholen) richten zich in sommige gevallen nog meer op persoonlijke ontwikkeling door middel van krijgskunsten.
Na de tweede wereldoorlog worden in het door Amerika gecapituleerde Japan gevechtskunsten in eerste instantie verboden. Ze worden gezien als haarden van Japans nationalisme. De Amerikanen worden echter overtuigd dat de krijgskunsten van Japan niet bedoeld zijn voor oorlog, maar gericht zijn op persoonlijke ontwikkeling en het behoud van een traditie. Krijgskunsten zoals Aikido, Kendo, Iaido, Kyudo en Judo passen goed in dit standpunt.
