In het verleden was het niet ongebruikelijk dat een school van haar toetredende studenten volledige toewijding eiste aan de kunst en de leraar. Beloftes over loyaliteit, werden gemaakt en de regels van de school werden uitgelegd nog voor de student een eerste voet in de dojo mocht zetten.
Dit waren tijden waarin deze kunsten nog toegepast werden en van levensbelang voor haar beoefenaars. Nieuwe studenten wisten daarom (voor ze verzochten tot de ryūha toe te treden al) wat er van hen verwacht werd en dat ze deze weg tot het einde zullen bewandelen.
Hoewel sommige scholen tot op de dag van vandaag hebben nog steeds zeer strenge toetredingseisen hebben voor het trainen in hun kunst, zijn er noodgedwongen ook een hoop alternatieven ontstaan die meer aansluiten bij een moderne samenleving.
Dat hiermee de drempel om toe te treden tot een ryūha verlaagd is, houdt echter niet in dat het trainen in een koryū vergeleken kan worden tot het lid worden van een moderne voetbal, biljart of judoclub.
Toetreden tot een ryūha is serieuze zaak waarover niet te licht gedacht moet worden.
Veel scholen staan studenten toe om te trainen in een bepaald deel van het curriculum zonder dat er verplicht wordt om officieel toe te treden tot de ryūha.
Het kan zijn dat als een leerling 5-7 jaar traint en dan stopt ook niet verder is gekomen dan een verbintenis met de ryūha als regulier lid.
Als een leerling echter vele jaren volharding laat zien en er is een substantiele technische basis is gevormd kan er in sommige scholen officieel worden toegetreden tot de ryūha. In andere scholen is dit minder officieel en gaat dit geleidelijker, maar in dit artikel richt ik mij op de officiele toetreding.
Nyūmon 入門 vertaald zich letterlijk als: het binnengaan van de poort. Sommige scholen gebruiken daarnaast of soms in plaats hiervan ook de term Oku-iri 奥入. Waarbij hetzelfde karakter voor binnengaan gebruikt wordt, maar nu niet in combinatie met “poort”, maar eerder “binnenste deel”. Dit binnengaan wordt vaak vergezeld met een belofte, soms wordt deze belofte getekend in bloed. Dit heet dan keppan of kishomon.
“Een leerling van een ryūha moet bereid zijn te verhuizen om te kunnen blijven trainen en de hoofdleraar moet bereid zijn om zijn zwaard (lees tegenwoordig: auto of huis) te verkopen om het gezin van deze leerling te onderhouden als deze dat zelf niet kan.”
Nyūmon 入門 is geen graad of een behaald diploma, maar het behoort slechts een bevestiging van een eerdere verbintenis te zijn. Deze verbintenis tussen (hoofd)leraar en leerling is er een van grote verantwoordelijkheden. Vroeger kon een deze beloft gemaakt worden aan de poort omdat alle partijen wisten waaraan ze zouden beginnen. Tegenwoordig zal slechts een enkeling aan de “poort” beseffen welke verbintenis er wordt aangegaan.
Keppan / kishomon / okuiri / nyumon aan het begin (de eerste 5 jaar) van training is daarom tegenwoordig niet geheel vrij van commentaar. Binnen enkele individuele ryūha is er een stroming om juist weer terug te gaan naar een terughoudender systeem voor officiele toetreding tot de ryūha.
Als het goed verloopt kan een leerling zijn leven lang in een ryūha blijven trainen. Helaas komt het ook voor dat een leerling, na officiele toetreding tot de ryūha zich onbehoorlijk gedraagd. In ernstige gevallen van er hamon 破門 plaatsvinden.
Vrij vertaald betekent hamon “het breken van de poort”. Het houdt in dat de leerling de toegang tot training wordt ontzegt; de naam van de leerling wordt verwijderd uit de registratie van de school, waarmee eventuele graden van de leerling nietig worden.
Het is belangrijk om te onthouden dat een ryūha persoonlijk eigendom is van de hoogste vertegenwoordiging: ie-omote, soke of shihanke en dus niet een democratische organisatie. Hamon is een zeer ernstige maatregel, die maar zelden wordt toegepast.
